مسائل و مشکلات روش شناختی برنامۀ پژوهشی در ارزیابی روش شناسی های تاریخ اندیشۀ سیاسی

هدف این مقاله نشان دادن مشکلات روش شناختی برنامة پژوهشی است که در ارزیابی روش شناسی های تاریخ اندیشة سیاسی پدیدار می شود. برنامة پژوهشی بر این مدعاست که اصول و قواعد روش شناختی آن، برای ارزیابی نحوة شکل گیری، بسط و تکامل روش شناسی ها در هر حیطه ای از دانش بسنده است. در مقابل، این مقاله بر این استدلال است که برنامة پژوهشی مذکور به دلیل تأکید بر منطق برساخته قادر به ارائة فهم و ارزیابی بسنده از روش شناسی ها نیست. از این رو، آن برنامه در سه حیطة روش، نظریه و تفسیر واجد مسائل و مشکلات عدیدة روش شناختی است. مسائل و مشکلات در حیطة روش آن است که این برنامه به مسائل شکل گیری روش شناسی ها و نیز افعال گفتاریکه در هنگام شکل گیری انجام می دهند، وقعی نمی نهد. در حیطة نظریه، آن بعد هنجاری نظریه های سیاسی را نادیده انگاشته، فقط بر بعد تبیینی تمرکز دارد و در حیطة تفسیر، این برنامه قادر نیست ابعاد قدیمی پدیده ها را نوآوری تلقی کند و میان وجود فکت و تفسیرش تمیز قایل شود؛ چون از نظر آن، هر گونه نوآوری مستلزم این است که پدیدة مذکور به لحاظ زمانی در گذشته واقع نشده باشد و آزمون پذیر باشد؛ در نتیجه اکتشاف پدیده های گذشته تفسیری بدیع تلقی نمی شود. بنابراین، برنامة پژوهشی به دلیل توجه نداشتن به منطق درونی روش شناسی های اندیشه، متضمن سه مشکل روش شناختی در روش، نظریه و حاصل کاربست روش، یعنی تفسیر، شده است و برای رفع این مسائل، آن برنامه باید دستخوش تغییرات بنیادین و نه جرح و تعدیل های موقت شود.